Wpływ epidemii na architekturę i historia maseczek
Zwyczaj zakładania ochronnej maski sięga co najmniej VI w. p.n.e. – na drzwiach perskich grobowców znaleziono wizerunki ludzi zakrywających usta ubraniem. Mieszkańcy Londynu nosili maseczki ochronne już 500 lat temu, od czasu wybuchu jednej z kolejnych epidemii czarnej śmierci, a następnie w związku z uciążliwym smogiem, zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym ruchem drogowym i groźbą ataków gazowych. Podczas epidemii czarnej śmierci dziobowa część masek była wypełniona aromatycznymi ziołami, które miały przeciwdziałać morowemu powietrzu. Na początku grudnia 1952 r. w ciągu kilku dni co najmniej 4 tys. osób zmarło w Londynie z powodu smogu, a kolejne 8 tys. w następnych miesiącach. Przed wybuchem II wojny światowej nawet zwierzętom w Chessington Zoo nałożono maski na wypadek ataku z użyciem broni chemicznej.
Epidemie, od cholery po AIDS, inspirowały autorów rzeźb, pomników, miejsc pamięci, kościołów oraz innych konstrukcji inżynieryjnych. Bazylika Santa Maria della Salute w Wenecji powstała w XVII w. jako wotum dziękczynne po zakończeniu epidemii dżumy. Kiedy cholera spustoszyła Marsylię w latach 30. XIX w., zbudowano Canal de Marseille, główne źródło czystej wody dla miasta. Podczas pierwszej fali epidemii koronawirusa, w marcu 2020 r., mieszkańcy Wiednia zapalali znicze przy kolumnie morowej na placu Graben, upamiętniającej epidemię dżumy z końca XVII w. Sześć lat po wybuchu epidemii żółtej febry w 1793 r. pod Filadelfią otwarto lazaret, który pełnił funkcję ośrodka kwarantanny dla osób przybywających do miasta drogą morską.
