Bariery graniczne a środowisko naturalne: od Azji przez Polskę po USA

Od bagien Afryki po góry Azji Południowo-Wschodniej i od granicy USA z Meksykiem po stepy Azji Środkowej graniczne bariery pojawiają się w regionach, które do tej pory były rezerwatami przyrody. Blokują sezonowe migracje dużych zwierząt, zmniejszają różnorodność genetyczną i gatunkową oraz zagrażają przyszłości milionów gatunków, które muszą się przemieszczać, aby nadążać za zmieniającym się klimatem. Bariery są szczególnie niebezpieczne, gdy rozciągają się ze wschodu na zachód na duże odległości lub dopasowują się do konturów na zboczach gór, uniemożliwiając przemieszczanie zwierząt się w strefę chłodniejszego klimatu. Np. zapora na granicy Polski z Białorusią przecięła siedlisko tutejszych rysi, zmniejszając ich i tak już niską różnorodność genetyczną.

Trzy kluczowe granice o największej liczbie zagrożonych gatunków to granice między Chinami a Rosją, Stanami Zjednoczonymi a Meksykiem oraz Indiami a Mjanmą. Wszystkie one są obecnie podzielone barierami. Indie ogrodziły ok. trzech czwartych swojej granicy z Bangladeszem, wstrzymując transgraniczne przemieszczanie się dzikich słoni azjatyckich. W Azji Środkowej graniczne bariery zablokowały zasięgi i migracje suhaka stepowego, dzikiego wielbłąda, gazeli, dzikiego osła, niedźwiedzia, irbisa śnieżnego, tygrysa, geparda, jelenia i konia Przewalskiego. Izraelski mur wokół Zachodniego Brzegu zapobiega sezonowemu przemieszczaniu się gazeli, lisa, wilka oraz innych zwierząt. Mur na granicy USA z Meksykiem dzieli na pół zasięg 120 gatunków ssaków, z których wiele podróżuje między meksykańską Sierrą Madre Zachodnią a Górami Skalistymi.