Tajemnice głębin: Robaki-zombie, lustrzenie i niszczuka krokodyla

Osedax – rodzaj pierścienic z rodziny rurkoczułkowców – to ponad 30 gatunków „pożeraczy kości” zwanych również robakami-zombie, które ucztują na szkieletach wielorybów. W głębinach morskich żyją co najmniej od okresu kredy, a naukowcy zidentyfikowali je dopiero w 2002 r., gdy żerowały na przypadkowo napotkanym przez robota morskiego szkielecie wieloryba na głębokości prawie 3000 m w Monterey Bay, w Kalifornii. Nie jest jasne, w jaki sposób robaki te, pozbawione ust, żołądka i odbytu, znajdują kości. Badacze podejrzewają, że pierścienice mogą dryfować, dopóki nie zlokalizują szkieletu, być może naprowadzane przez unoszące się w wodzie substancje chemiczne.

Ryba jaskiniowa lustrzeń meksykański (Astyanax mexicanus) przystosowała się do chłodnych, pozbawionych światła jaskiń, które są zalewane wodą mniej więcej raz w roku, zapewniając rybie krótki czas żerowania przedzielony długimi okresami głodu. Lustrzeń szybko przybiera na wadze i żyje nawet 15 lat. W procesie ewolucji stracił oczy i ubarwienie. Najnowsze badanie genetyczne udowadnia, że utrata koloru może w rzeczywistości pomagać lustrzeniowi w przeżyciu – ryba nie potrafi metabolizować aminokwasu tyrozyny, z którego powstaje pigment zwany melaniną. Tyrozyna służy lustrzeniowi do wytworzenia energii potrzebnej do przeżycia. 

W chińskim Ruzhou złowiono mierzącą ok. 70 cm niszczukę krokodylą, słodkowodną rybę w kształcie torpedy z ostrymi zębami, której przodkowie pływali w wodach już 100 mln lat temu. Lokalni urzędnicy obawiali się, że niszczuki mogą atakować ludzi. Aby złapać osobnika z Ruzhou, postanowiono osuszyć jezioro Yunchan, sztuczny zbiornik wodny o powierzchni 30 ha.