Historia edukacji od starożytności po XIX w. w Japonii

Edukacja prawdopodobnie pojawiła się już u pierwszych hominidów, a jej historia sięga co najmniej pierwszych pisemnych wzmianek z czasów starożytnych cywilizacji. Istnieją dowody na istnienie edukacji na obszarze współczesnego Egiptu i Bliskiego Wschodu od ok. 3500 r. p.n.e. Np. w Mezopotamii opanowanie wczesnego systemu logograficznego pisma klinowego zajmowało wiele lat, zatrudniano więc ograniczoną liczbę skrybów, którzy byli szkoleni w czytaniu i pisaniu. Kształciło się jedynie królewskie potomstwo i synów ludzi bogatych oraz uczonych w piśmie, lekarzy i zarządców świątyń.

W rozwoju średniowiecznej edukacji szczególną rolę odegrało powstanie gildii i wolnych miast. Grupy rzemieślników, często w tajemnicy, opracowywały i utrzymywały standardy dla swoich dziedzin pracy oraz zakładały sieci edukacyjne. Utworzenie miast i cechów odebrało władzę nad edukacją przywódcom politycznym i religijnym. Z czasem sieci gildii, chronione w wolnych miastach, dały początek nowemu modelowi edukacji – uniwersytetom.

W XIX i XX w. rozwój edukacji szedł w parze ze zmianami w postrzeganiu okresu dzieciństwa u człowieka. Stopniowo dzieci zaczęły być chronione przed światem dorosłych i angażowane w zajęcia oraz formy edukacji odpowiednie dla swojego wieku. Związek między zmieniającymi się koncepcjami dzieciństwa w edukacji pokazuje przykład reform Meiji w Japonii z drugiej połowy XIX w. Nowa polityka edukacyjna polegała m.in. na poświęceniu czasu na czytanie książek dla dzieci, zabawy edukacyjne i naukę ukierunkowaną na różne grupy wiekowe.