Słone bagna i lasy namorzynowe: znaczenie i ochrona
Największy w Europie projekt odbudowy siedlisk przybrzeżnych, realizowany na wyspie Wallasea w Essex w Anglii, jest buforem chroniącym tereny przybrzeżne przed podnoszącym się poziomem oceanów. Słone bagna, laguny i tereny błotniste zostały uformowane z ponad 3 mln t londyńskiej gliny wydobytej podczas budowy linii kolejowej Crossrail. Tereny podmokłe na całym świecie zmniejszają wysokość fal i erozję gleby. Jeśli jednak poziom oceanów będzie rósł o 6–7 mm rocznie, słone bagna zostaną zalane wodą morską. Według World Wildlife Fund ponad 85% światowych terenów podmokłych przestało istnieć w ciągu ostatnich 40 lat. Skutkuje to spadkiem liczebności populacji ryb, ptaków, gadów i płazów na całym świecie.
W latach 80. i 90. XX w. przybrzeżne lasy namorzynowe w tropikach znikały w tempie 1–2% rocznie w wyniku stosowania rolnictwa na skalę przemysłową, akwakultury i pozyskiwania drewna do budowy i ogrzewania domów. Miliony ton węgla, które były uwięzione w glebach lasów namorzynowych, znajdują się obecnie w atmosferze, przyczyniając się do zmian klimatycznych. Jednak według najnowszych danych satelitarnych utrata namorzynów – zwłaszcza w wyniku działalności człowieka – wyhamowała o 73% w ciągu ostatnich dwóch dekad.
Namorzyny również chronią tereny przybrzeżne przed falami sztormowymi i tworzą ekosystemy wyjątkowo bogate w ryby, ptaki i inne zwierzęta. Ponadto przechowują ogromne ilości węgla w złożonych systemach korzeniowych. Zarówno bagna, jak i lasy namorzynowe znikną, jeśli poziom oceanów będzie rósł średnio o 7 mm rocznie.
