Tajemnice budowli starożytnych Rzymian i rolników w Amazonii

Starożytni Rzymianie byli mistrzami inżynierii, budowali rozległe sieci dróg, akweduktów i portów oraz wznosili masywne budowle. Niektóre z ich dzieł przetrwały aż do współczesności. Mimo wielu badań dopiero teraz naukowcom z MIT, Uniwersytetu Harvarda oraz laboratoriów we Włoszech i w Szwajcarii udało się odkryć tajemnicę starożytnego rzymskiego betonu. Oprócz materiału pucolanowego – popiołu wulkanicznego z okolic Pozzuoli – drugim kluczowym składnikiem okazały się „klasty wapienne” – jasno-białe minerały milimetrowej wielkości. Te wapienne okruchy nadawały betonowi zdolność samonaprawiania pęknięć dzięki użyciu przez Rzymian wapna palonego. Odkrycie to może pomóc współczesnym ekspertom w opracowaniu lżejszych form betonowych, co zmniejszy wpływ produkcji cementu na środowisko.

Według badaczy z m.in. amerykańskich i brazylijskich uczelni rdzenny lud Kuikuro w południowo-wschodniej Brazylii celowo tworzy ciemną, bardzo żyzną glebę wokół swoich wiosek przy użyciu popiołu, resztek jedzenia i kontrolowanych podpaleń terenu. Stanowiska archeologiczne w dorzeczu Amazonki również zawierają tajemnicze płaty niezwykle żyznej, ciemnej i bogatszej w węgiel gleby. Naukowcy pobrali więc próbki gleby z okolic wiosek Kuikuro i stanowisk archeologicznych w dorzeczu rzeki Xingu w Brazylii i odkryli między nimi „uderzające podobieństwa”. To kolejny dowód na tezę o starożytnych mieszkańcach Amazonii, którzy od tysięcy lat rozmyślnie wytwarzali urodzajną glebę, przy okazji nieumyślnie magazynując w niej ogromne ilości węgla.