Biofluorescencyjne diabły tasmańskie oraz mądre kruki
Aby przetrwać długie, mroźne zimy susłogony arktyczne przetwarzają podczas hibernacji składniki odżywcze pobierane z własnego organizmu. Spowodowany długim okresem bezczynności rozpad mięśni susłogonów uwalnia azot, z którego produkowane są aminokwasy wykorzystywane w innych częściach ciała zwierząt – ustalili naukowcy z University of Alaska Fairbanks. Dzięki temu zwierzęta mogą tworzyć nowe białka w płucach, nerkach oraz mięśniach szkieletowych. Lepsze zrozumienie biochemii hibernacji może pomóc w opracowaniu nowych metod leczenia ludzi, w tym w zapobieganiu utracie mięśni u pacjentów z rakiem i u osób starszych, w leczeniu urazów, a także ułatwić astronautom podróże kosmiczne.
Według naukowców z Instytutu Ornitologii im. Maxa Plancka młode kruki mają takie same zdolności intelektualne oraz inteligencję społeczną i kinestetyczną jak dorosłe szympansy i orangutany. Przetrwanie kruków w środowisku zależy w dużej mierze od „udanej współpracy i sojuszy” oraz „zestawu narzędzi poznawczych” do szybkiego radzenia sobie ze złożonymi wyzwaniami. Mózgi kruków, chociaż różnią się od mózgów ssaków, również są zaawansowane poznawczo.
Badacze z The Toledo Zoo & Aquarium odkryli, że diabły tasmańskie świecą w świetle ultrafioletowym. Skóra wokół ich pyska, oczu i wewnętrznej części ucha pochłania światło ultrafioletowe i emituje je jako światło widoczne dla człowieka. Zjawisko biofluorescencji jest wśród ssaków bardzo rzadko spotykane i występuje np. u dydelfa wirginijskiego, assapana południowego, dziobaka i wombata.
