Osobowość u wiewiórek i rozpacz po śmierci u naczelnych

Zamieszkujące Stany Zjednoczone i Kanadę pięknosusły złociste – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych – wykazują cztery różne cechy osobowości, które wpływają na wykorzystanie przez te zwierzęta przestrzeni i zasobów. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis wyróżnili u pięknosusłów różne poziomy śmiałości, agresywności, aktywności i towarzyskości. Śmielsze, agresywniejsze wiewiórki zwykle znajdują więcej pożywienia i bronią większego terytorium, ryzykowne zachowanie naraża je jednak na wypadki i częstszy kontakt z drapieżnikami. 

Prenatalna percepcja dźwięków u ptaków jest bardziej powszechna, niż wcześniej sądzono – np. samice chwostek szafirowych śpiewają podczas wysiadywania jaj, a niewyklute potomstwo tych ptaków wydaje się odróżniać dźwięki wydawane przez swój gatunek od odgłosów innych ptaków. Badacze z Flinders University odkryli tę samą umiejętność u udomowionej przepiórki japońskiej, pingwina małego, darwinki małej i chwostki jasnowąsej. Po przeanalizowaniu 409 przypadków u 50 różnych naczelnych naukowcy z University College London ustalili z kolei, że 80% badanych zwierząt z rzędu naczelnych nosiło swoje dziecko po jego śmierci. Badacze twierdzą, że przeżywają one w ten sposób smutek i rozpacz po utracie potomka.

W książce „Fuzz: When Nature Breaks the Law” Mary Roach opisuje nietypowe zachowania zwierząt wcielających się w przestępców – np. makaków w Indiach, które wkradają się do sal sądowych lub instytutów medycznych, gdzie odłączają pacjentom kroplówki, czy atakujących ludzi niedźwiedzi, słoni i kuguarów.