Pushbacki i nastroje antyimigracyjne w Europie

Opowieść o migracji to również opowieść o zjawiskach, które pozornie nie są ze sobą połączone – np. gdy w Senegalu podnosi się poziom mórz, zmieniają się notowania skrajnie prawicowych partii politycznych w Europie. Senegalczycy, zmuszeni do ucieczki z powodu zmian klimatu, erozji wybrzeża i wyniszczającego zasoby międzynarodowego rybołówstwa na masową skalę, podróżują z ojczyzny przez Maroko do Hiszpanii. Wraz z rosnącą liczbą migrantów przybierają na sile nastroje antyimigranckie. Wtedy grupy polityczne czują się ośmielone do przedstawiania migrantów jako zagrożenia dla tożsamości narodowej, czego przykładem jest hiszpańska partia Vox.

Bułgaria jest dla migrantów jedną z bram do Unii Europejskiej. Kraj próbuje uszczelnić granicę z Turcją, aby powstrzymać rosnącą liczbę osób chcących ją przekroczyć. Bułgarskie władze są oskarżane o nadużycia wobec migrantów i stosowanie pushbacków. Pushbacki oraz łamanie praw człowieka mają miejsce również w Grecji i we Włoszech. Państwa te zostały potępione na arenie międzynarodowej za swoje działania wobec migrantów. 

W Grecji osoby ubiegające się o azyl musiały opuścić swoje mieszkania i przenieść się z powrotem do obozów dla uchodźców. Zdaniem greckich władz standardy w obozach są wysokie, ale eksperci ds. migracji twierdzą, że jest to próba odstraszenia innych migrantów od szukania szansy na azyl. Mieszkania migrantom zapewniał program Emergency Support to Integration and Accommodation (ESTIA) – wspólna inicjatywa Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i Unii Europejskiej. W grudniu 2022 r. grecki rząd wycofał się z udziału w programie.