Badania mózgu człowieka

Mózg człowieka jest jednym z narządów najbardziej odpornych na starzenie się. Niektóre z badań pokazują, że mózg zaczyna starzeć się, gdy człowiek osiągnie wiek średni lub wcześniej, w wieku 20–30 lat. Starzeją się w szczególności kora przedczołowa i płaty skroniowe – obszary odpowiedzialne m.in. za planowanie, przetwarzanie emocji, uczenie się i pamięć. Nawet, gdy części mózgu kurczą się, a neurony tracą połączenia ze sobą, zmiany te mają jednak niewielki wpływ na codzienne życie człowieka. W przypadku osób, które nie cierpią na choroby neurologiczne (5–8% światowej populacji ma demencję), mózg nieustannie dostosowuje się do nowych warunków, a nawet rozwija. 

Odporność mózgu wynika m.in. z jego plastyczności. Większość organów wykonuje tę samą pracę przez całe życie, natomiast mózg dziecka to miliardy neuronów, które muszą być odpowiednio uformowane, aby były przydatne. Przez ponad 25 lat neurony tworzą połączenia między sobą. To wtedy człowiek uczy się i tworzy wspomnienia. Niektóre z tych połączeń są blokowane, ponieważ nie są potrzebne. Inne rozwijają się, gdy uczymy się myśleć abstrakcyjnie, kontrolować impulsywne i ryzykowne zachowania oraz planować przyszłość.

Badanie sześciu dorosłych pacjentów, którzy przeszli hemisferektomię (z powodu ostrej postać epilepsji usunięto im jedną półkulę mózgu, gdy byli dziećmi), wykazało, że połączenia między obszarami odpowiedzialnymi m.in. za wzrok, ruch, emocje w ich mózgach były z reguły silniejsze niż w przypadku osób z dwiema półkulami mózgu. Mózgi pacjentów potrafiły się tak „przeorganizować” i przystosować do nowych warunków po operacji, aby w ramach komunikacji z ciałem nie występowały żadne różnice. Osoby te dobrze funkcjonują i nie mają zaburzenia funkcji językowych. Sześciu pacjentów i sześciu uczestników grupy kontrolnej było badanych za pomocą funkcjonalnego obrazowania metodą rezonansu magnetycznego.