Rdzenne psy Ameryki Północnej i ewolucja Homo neanderthalensis

Opierając się na odkryciach archeologicznych z ostatnich lat, naukowcy uważają, że neandertalczycy prawdopodobnie wykształcili zdolność do symbolicznego, złożonego myślenia i przynajmniej elementarnej komunikacji za pomocą symboli. Potrafili gotować, tworzyć biżuterię i malować. Według badania przeprowadzonego w 2021 r. DNA współczesnego człowieka różni się od DNA neandertalczyków jedynie od 1,5 do 7%. Neandertalczycy chodzili wyprostowani jak przedstawiciele Homo sapiens, mieli jednak większe nosy, które ogrzewały i nawilżały wdychane zimne powietrze, z kolei większe oczodoły umożliwiały im lepsze widzenie przy słabym oświetleniu. Badania dentystyczne sugerują, że używali swoich zębów prawie jak trzeciej ręki, np. do trzymania skór podczas ich obróbki.

Psi towarzysze rdzennych Amerykanów, potomkowie zwierząt przybyłych z Azji 14 tys. lat temu, przypominały lisy lub wilki i wyły, zamiast szczekać. Dzięki odkryciu ich kości i fragmentów DNA w Jamestown w Wirginii wiemy, że zwierzęta te pełniły różne funkcje: pomagały w polowaniach, ogrzewały i chroniły swych właścicieli, służyły jako zwierzęta pociągowe i być może jako towarzysze w życiu pozagrobowym. Psy rasy Salish Wool hodowano ze względu na białe futro, z którego tkano koce. Czasami psy zjadano, np. w okresach głodu, a Irokezi organizowali uczty poświęcone bogowi wojny, podczas których rytualnie spożywali psie mięso. Inne grupy rdzennej ludności składały ofiary z psów. Rodzime psy zostały wkrótce zastąpione przez psy europejskie i u dzisiejszych przedstawicieli gatunku praktycznie nie ma już śladów genetycznych tych rdzennych zwierząt.