Miłość – gdzie jej szukać w mózgu i dlaczego jest silniejsza od zagrożeń

Dlaczego używamy słowa „miłość”, by opisać tak różnorodne doświadczenia? Naukowcy z Aalto University wykorzystali funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (fMRI) do pomiaru aktywności mózgu, podczas gdy badani koncentrowali się na krótkich historiach związanych z różnymi typami miłości. Miłość rodzicielska generowała najintensywniejszą aktywność mózgu – głęboko i wyjątkowo w układzie nagrody w obszarze prążkowia. Tuż za nią była miłość romantyczna. Tymczasem miłość do natury aktywowała układ nagrody i obszary wzrokowe mózgu, ale nie jego obszary odpowiedzialne za relacje społeczne. Praca badaczy pomoże w leczeniu takich schorzeń, jak zaburzenia przywiązania, depresja czy problemy w związkach.

Romantyczne zaangażowanie może obniżać gotowość reakcji na zagrożenia. Ta „miłosna ślepota” odzwierciedla wspólną zasadę behawioralną wśród organizmów – dążenie do pożądanej nagrody z gotowością do poniesienia ryzyka. W przypadku zalotów może to wspierać sukces reprodukcyjny, ale i narażać osobniki na niebezpieczeństwo. Naukowcy z ośrodków w m.in. Birmingham i Oxfordzie zbadali, w jaki sposób sieci neuronowe równoważą kompromis między ryzykiem a nagrodą, dokładnie zaś regulowany dopaminą mechanizm filtrujący u samców muchy wywilżny karłowatej (muchy owocowej). Na wczesnych etapach zalotów aktywowane przez zagrożenie neurony wzrokowe hamowały zaloty i skłaniały muchy do ich przerwania. W miarę postępu zalotów układ filtrujący dopaminę zmniejszał jednak reakcje na zagrożenie wzrokowe, i łączenie się w pary było ważniejsze niż unikanie niebezpieczeństwa.