Umiejętności wilków, nietoperzy i tamaryn złotorękich

Naczelne z Amazonii dostosowują swoje nawoływania, aby lepiej porozumiewać się z sąsiadami – małpy używają „akcentu” charakterystycznego dla innego gatunku, gdy wejdą na jego terytorium. Naukowcy z Anglia Ruskin University zbadali zachowanie tamaryn srokatych (Saguinus bicolor) i tamaryn złotorękich (Saguinus midas). Te drugie potrafiły ujednolicić swój sposób porozumiewania się z językiem tamaryn srokatych, gdy przebywały na wspólnym terytorium.

Nietoperze mają wrodzone wyczucie prędkości dźwięku i wykorzystują to do oszacowania odległości do celu za pomocą echolokacji. W stworzonym przez badaczy z Uniwersytetu Tel Awiwu i Dartmouth College środowisku bogatym w hel, który jest lżejszy od powietrza, nietoperze traciły zdolność precyzyjnego stosowania echolokacji, ponieważ w takich warunkach dźwięk rozchodzi się szybciej. Naukowcom z Northwestern University udało się z kolei, za pomocą niewielkich, pracujących na tej samej częstotliwości nadajników zamontowanych w mózgach samców myszy, aktywizować neurony zwierząt i wpłynąć na ich zachowanie. Dzięki tej manipulacji z użyciem bezprzewodowego narzędzia opartego na optogenetyce myszy przebywały razem i się sobą opiekowały. Gdy sygnały były emitowane na różnych częstotliwościach, myszy wykazywały znacznie mniejsze zainteresowanie towarzystwem.

Wilki redukują liczbę kolizji jeleni z samochodami średnio o 24%. Według naukowców z Uniwersytetu Wisconsin w Madison drapieżniki te nie tylko zmniejszają populację jeleni, lecz także poruszając się wzdłuż szlaków komunikacyjnych, odstraszają od nich potencjalne ofiary, które ukrywają się w głębi lasu.