Kobiety-twórczynie w sztuce: Afryka Zachodnia i szekspirowska Anglia

W galerii 1957 w Akrze, stolicy Ghany, otwarto wystawę Hawy Awanle Ayiboro, na której prezentowane są obrazy przedstawiające trudny okres jej dzieciństwa oraz emancypację kobiet z Afryki Zachodniej. Jak twierdzi artystka, wszystkie obrazy odnoszą się do jej doświadczeń z dzieciństwa i młodości, w tym do skutecznego oporu wobec poślubienia znacznie starszego mężczyzny, gdy Ayiboro miała 12 lat. Wg UNICEF-u w Ghanie jest ponad 2 mln dziewczynek, które zostały pannami młodymi, a jedna na pięć dziewcząt wyszła za mąż lub żyła w związku przed ukończeniem 18. r.ż.

Do maja br. w Muzeum Zygmunta Freuda w Londynie trwa wystawa Women & Freud: Patients, Pioneers, Artists, która wykorzystuje sztukę do eksploracji często sprzecznych relacji psychoanalityka z kobietami. Ekspozycja opowiada historię związanych z Freudem kobiet – uznawanych tu za współtwórczynie jego pracy – dzięki materiałom wizualnym i historycznym.

W książce pt. Shakespeare’s Sisters Ramie Targoff przedstawia sylwetki czterech pisarek elżbietańskich i jakobińskich – pamiętnikarek, tłumaczek, dramatopisarek i poetek. Jedną z bohaterek jest Elizabeth Cary, autorka The Tragedy of Mariam, pierwszej napisanej przez kobietę sztuki oryginalnej, która została opublikowana w języku angielskim. Tymczasem Emilia Lanier była nie tylko pierwszą angielską poetką, która doczekała się publikacji, lecz prawdopodobnie także autorką pierwszego tomu poezji feministycznej. Salve Deus Rex Judaeorum, opublikowany w 1611 r., opowiada historię męki Chrystusa z kobiecej perspektywy.