Od początku wojny do maja Charków był regularnie ostrzeliwany. Pociski zdecydowanie częściej spadały na dzielnice na przedmieściach, które znajdowały się bliżej frontu. O ile osiedla bliżej frontu były systematycznie ostrzeliwane pociskami artyleryjskimi, o tyle trudno nie odnieść wrażenia, że na centrum Charkowa spadały dużo większe pociski rakietowe. Nie wiadomo, czy działo się tak ze względu na zasięg pocisków, czy chęć siania większego terroru.

Cechą wspólną tych miejsc są wielkie leje, które powstają po eksplozji ładunku wybuchowego. Czasem doszczętnie unicestwiają przy tym część budynku, a sąsiednie budynki zamieniają w upiory z czarnymi oczodołami okien bez framug. Fala uderzeniowa, która przeszła przez te domy, zerwała tynki, wybrzuszyła ściany, a mieszkania wyglądają jak ruiny, z których w jednej chwili zniknęli wszyscy zamieszkujący je ludzie.

W innych przypadkach eksplozja zrywała całą fasadę, odsłaniając wnętrza, bywało też, że gejzer błota wyrzucony po eksplozji oklejał elewacje sąsiednich budynków do wysokości dachu.